Epoka literacka
Biografia twórcy
Stefan Żeromski to autor “Ludzi bezdomnych”, a żył w latach 1864-1925. Tworzył w dwóch epokach, Młodej Polsce i międzywojniu. Debiutował w “Głosie” w latach 1891-94 nowelami i opowiadaniami, korespondencjami z Nałęczowa. W 1895 roku ukazały się jego “Opowiadania” z “Siłaczką” i “Doktorem Piotrem”. W 1899 wydał “Ludzi bezdomnych”, “Popioły” w 1904 roku i “Dzieje grzechu” w 1908. Wiele podróżował, mieszkał w Szwajcarii i Francji. Po odzyskaniu niepodległości osiadł w Warszawie i w 1925 roku napisał “Przedwiośnie”. Był nominowany do literackiej Nagrody Nobla. Zobacz więcej informacji w Wikipedii.
Geneza dzieła
“Ludzie bezdomni” to powieść powstała w latach 1898-1899. Wiele postaci i sytuacji przedstawionych w dziele mają związek z biografią twórcy. Cisy przypominają ulubiony Nałęczów, a pracownicy lekarzy i zarządców uzdrowiska w Rapperswilu- w Szwajcarii, gdzie mieszkał i pracował, biedotę życia w stolicy poznał podczas studiów.
Budowa utworu
Powieść składa się z dwóch tomów, I tom ma 10 rozdziałów, a II 13, nie mają one numerów lecz tytuły.
Czas i miejsce akcji
Akcja rozgrywa się w latach 90. XIX wieku, w Paryżu (dwa dni), Warszawie (kilka miesięcy), Cisach (ponad rok), Sosnowcu (kilka miesięcy). Wydarzenia z pamiętnika Joasi miały miejsce trzy lata wcześniej, a wspomnienia z dzieciństwa Judymów rozgrywały się 20 lat wcześniej.
Bohaterowie
Dr Tomasz Judym, Wiktor Judym, dr Czernisz, dr Chmielnicki, dr Węglichowski, Natalia Orszeńska, Niewadzka, Joanna Podborska, Krzywosąd Chobrzański, Korzecki, Kalinowicz.