Modernizm - Młoda Polska epoka literacka -

Antyk Średniowiecze Renesans Barok Oświecenie Rmantyzm Pozytywizm Modernizm Międzywojnie Literatura po 1939 r.Tabela

Geneza i nazwa

W latach osiemdziesiątych XIX wieku nastąpił kryzys haseł pozytywistycznych. “Poezje” Kazimierza Przerwy-Tetmajera wydane w 1891 roku (debiut poety) stanowią punkt zwrotny w krystalizowaniu się nowej ideologii, datę tę uznaje się za początek epoki, która trwa do 1918 roku, do odzyskania przez Polskę niepodległości.

Młoda Polska trwa od 1891 do 1918 roku.

Krytycznej ocenie poddano rolę i miejsce sztuki w pozytywizmie, dotarły też do polskich ośrodków twórczych tendencje filozoficzne Europy. Nazwę epoki zaczerpnięto z artykułów programowych Artura Górskiego, który określił młode pokolenie polskich twórców jako nawiązujące do ideologii romantycznych zasad etycznych – chodzi tu o poetów skupionych wokół krakowskiego czasopisma “Życie”. Inna nazwa epoki Młodej Polski to modernizm oznaczający powstanie nowoczesnej sztuki, a odrzucający wszystko co przestarzałe.

Epoka nie ma dominującego kierunku artystycznego, jest ich różnorodna gama, dlatego często modernizm określa się nazwami zamiennymi typu: neoromantyzm, symbolizm, a także Młoda Polska (podobnie Młoda Belgia, Młode Niemcy, Młoda Skandynawia) czy też fin de siecle (z fr. koniec wieku).

Filozofia epoki

Swoje ideowe korzenie Młoda Polska odnajduje w dorobku twórczym następujących filozofów niemieckich:

Artur Schopenhauer – myśliciel twierdził, iż motorem działań ludzkich jest bezrozumny popęd do stawiania sobie celów, których człowiek nie jest w stanie osiągnąć, dlatego należy wyzbyć się pożądań i potrzeb;
Fryderyk Nietsche twierdził w przeciwieństwie do poprzedniego, że życie jest piękne i należy wykorzystywać wszystkie jego przyjemne chwile; był także autorem teorii o gatunkach ludzi podzielonych na rasy panów i podludzi.

Kierunki filozoficzne

Modernizm, czyli nowoczesne kierunki fin de siecle’u pojawiły się najpierw w sztukach plastycznych, szczególnie w malarstwie. Stamtąd przenikały do literatury. Są wśród nich alfabetycznie:

dekadentyzm – (ang. decadence, fr. décadence) – prąd umysłowy powstały na podłożu filozofii Schopenhauera, bardzo pesymistyczny w odniesieniu do sensu życia człowieka. Ważnym elementem było życie ówczesnej cyganerii artystycznej i niezrozumieniu jej przez świat.
ekspresjonizm – (łac. expressio to wyrażanie) – kierunek literacki ukształtowany na niemieckim obszarze językowym około r. 1910 i trwający do końca l. 20. Na jego rozwój miały wpływ filozofie F. Nietzschego. Stanowił opozycję do realizmu i naturalizmu, głosząc, iż zadaniem sztuki jest nie naśladowanie rzeczywistości, ale tworzenie przekazu wewnętrznego świata człowieka. Artysta miał się skupiać na zewnętrznych wrażeniach i ulotnych chwilach. Chodziło o przekazywanie przeżyć jednostki w ich dynamice i bez względu na istniejące konwencje lit. Ekspresjonizm reprezentował bunt przeciw ustabilizowanym instytucjom świata mieszczańskiego. W Polsce nurt ten reprezentowali między innymi pisarze “Zdroju”, wydawanego przez J. Hulewicza w Poznaniu w latach 1917 – 1922.
impresjonizm – kierunek ukształtowany we Francji w II połowie XIX w. głównie w sztukach plastycznych. W literaturze przejawiał się koncentracją na świadomości bohatera dzieła. Ukazywał świat widziany poprzez jego psychikę i zajmował się uchwyceniem ważnego moment w jego życiu. Kompozycja utworu zeszła na plan drugi, a ważnym elementem stała się nastrojowość i muzyczność dzieła przybliżającego go do muzyki.
modernizm – termin ten pochodzi od niemieckiej lub francuskiej wersji słowa “nowoczesność”. Prąd umysłowy oznaczający nowe kierunki w sztuce i literaturze niejako w opozycji do pozytywizmu. Wiązały się z postawą buntu artystycznego wobec mieszczańskich wartości. Do łask wrócił idealizm i mistycyzm, a pozytywistyczny optymizm zastąpił pesymizm. Termin używany jako równoznaczny do Młodej Polski.
neoromantyzm – nurt nawiązujący w Młodej Polsce do epoki romantyzmu i dowartościowujący go. Ponieważ epoka ta była ideowo zbieżna z poglądami modernistów, dlatego ceniono twórczość wielkich romantyków polskich, szczególnie J. Słowackiego.
symbolizm – prąd literacki ukształtowany we Francji i w Belgii w ostatnim piętnastoleciu XIX w. Symbol miał być w sztuce jednostką nadrzędną, dzięki której twórca i odbiorca mogą dotrzeć do sfer nieosiągalnych dla racjonalnego poznania. Szczególnie dotyczył poezji. Miała ona wyrażać rzeczy do tej pory niewyrażalne. Symbolizm zakładał, iż pojęcia mają kilka poziomów znaczeniowych i tymi poziomami miał operować. Osiągnięciem symbolizmu było powstanie wiersza wolnego

Dekadencja i artysta

Pod koniec XIX wieku pojawili się młodzi (nowa generacja), dla których hasła pozytywistycznej uległości literatury wobec potrzeb społecznych stały się za płytkie. Chcieli tworzyć arcydzieła, nie zaś jak pozytywiści “nieść kaganek oświaty”; marzyli o wielkości swych dzieł będących nowymi odkryciami artystycznymi niezależnymi od potrzeb społecznych. Społeczeństwa europejskie nie były przygotowane na przyjęcie sztuki oderwanej od świata realnego. Niewielu odbiorców rozumiało rangę nowych odkryć w malarstwie czy literaturze. Z tego powodu zaznaczył się poważny konflikt pomiędzy twórcą sztuki i odbiorcą. Motorem twórczym każdego artysty jest świadomość, iż tworzy dla odbiorcy, publiczności, która odkryje w dziele własne wartości; akt twórczy to nic innego, jak proces komunikowania się ludzi wrażliwych i utalentowanych z “resztą świata”. To proste rozumowanie było cechą sławnego buntu artystycznego wobec młodopolskiej publiczności, którą artysta nazywał często obraźliwie mydłkami, filistrami czy kołtunerią.

Sytuacja artysty młodopolskiego była dobrym gruntem, na którym przyjęła się filozofia Schopenhauera. Zaowocowała postawą dekadencką wśród twórców. Głosiła ona negację czynnej postawy twórczej, zakładała bankructwo ideowe i chylenie się cywilizacji ku katastrofie, wobec czego wszelkie działanie jest bezsensowne. Słowem nihilizm, brak wiary w swoje możliwości i niechęć do świata. Dekadenci uznawali, iż najlepiej byłoby pogrążyć się w nicości, w nirwanie, wywodzącym się z kultury azjatyckiej stanie życia bez odczuwania.

Cyganeria

Mieszczanie zasiadający w radach miejskich decydowali o wydarzeniach kulturalnych miasta, o wystawach malarskich i repertuarach teatrów. Zazwyczaj nie pozwalali propagować i nie sponsorowali przedsięwzięć modernistycznych, nowoczesnych, nie rozumieli ich, nie byli klasą wykształconą w przeciwieństwie do artystów. Ta sytuacja powodowała grupowanie się artystów w tak zwaną cyganerię, społeczność, w której nie obowiązywały żadne konwenanse. Często bywało, iż w jednym pokoju w skrajnej nędzy mieszkało kilku artystów, z których jeden był genialnym kompozytorem, drugi malarzem, trzeci poetą, inny rzeźbiarzem. Bieda cyganerii modernistycznej była wręcz przysłowiowa, a aforyzmy z tamtych czasów mówiły o najważniejszym skarbie artysty, jakim była modna wówczas długa peleryna… Służyła artyście mieszkającemu często pod mostem za “dom”, chroniła go przed deszczem i zimnem.

Artyści ci żyli z dnia na dzień w oczekiwaniu na zapłatę za dzieła, które miesiącami leżały u wydawców, zapłatę za namalowane obrazy prezentowane w prywatnych galeriach, których jednak nikt nie kupował.

Dzisiaj dzieła takich malarzy, jak Monet, Degas, Renoir, Cezanne, Gauguin, van Gogh osiągają na rynku dzieł sztuki niesamowite ceny. Arcydzieła literackie zaś twórców modernistycznych, jak Verlaine, Mallarme, George, Rilke, Wilde, Maeterlinck, Strindberg, Ibsen, Baudelaire, Rimbaud znajdują się w kanonach lektur szkolnych, w repertuarach teatrów narodowych i światowych. W epoce, w której powstały, bywały niezrozumiane, niedoceniane, a nawet zakazywane.

Sztuka dla sztuki

Z postawy twórców epoki wypływa hasło programowe tych czasów brzmiące: “sztuka dla sztuki”. Jego inicjatorem i propagatorem w Młodej Polsce stał się wielki artysta modernizmu Stanisław Przybyszewski, dramaturg, powieściopisarz, redaktor krakowskiego “Życia”. Twierdził on w głośnym Confiteorze, iż sztuka sama w sobie posiada wartości i nie powinna w żadnym razie służyć społeczeństwu.

Sztuka jest świątynią, w której kapłanami są artyści, a zwykły człowiek może do niej przyjść i pomodlić się, wyznawać i rozumieć, podziwiać i kochać – tylko.

Literatura i inne dziedziny sztuki zawierają wartości estetyczne i zajmują się ich ukazywaniem, skupiają się na indywidualnych przeżyciach artysty, nie zaś na ideologii narzuconej mu z zewnątrz przez społeczeństwo.

Galeria twórców

Twórcy i ich dzieła

Epoka Młodej Polski to czasy aktywnej działalności także twórców debiutujących w pozytywizmie (Prus, Sienkiewicz), a nową generację młodopolan tworzą między innymi:

Kazimierz Przerwa-Tetmajer – czołowy poeta modernizmu; “Na skalnym Podhalu”
Jan Kasprowicz – twórca cyklów sonetów “Z chałupy”, “Z chłopskiego zagonu”.
Leopold Staff – poeta trzech pokoleń, zadebiutował w modernizmie tomikiem wierszy “Sny o potędze”, tworzył w międzywojniu i po 1939 roku.
Stanisław Wyspiański – jeden z najwybitniejszych dramaturgów polskich, także poeta i malarz, “Wesele”, “Warszawianka”, “Wyzwolenie”.
Gabriela Zapolska – komediopisarka, “Żabusia”, “Moralność pani Dulskiej”.
Władysław Stanisław Reymont – powieściopisarz, “Ziemia obiecana”, “Chłopi”, Nagroda Nobla w 1924 roku.
Stefan Żeromski – powieściopisarz tworzący także w międzywojniu, “Ludzie bezdomni”, “Popioły”.
Stanisław Przybyszewski – “Gody życia”.

Literatura obca

Charles Baudelaire – “Kwiaty zła”.
Joseph Conrad – powieściopisarz angielski polskiego pochodzenia (Józef Konrad Korzeniowski), marynista (z wł. mare- morze), “Lord Jim”, “Jądro ciemności”.
Antoni Czechow – nowelista i dramaturg rosyjski, “Śmierć urzędnika”.
Henryk Ibsen – dramaturg norweski, “Peer Gynt”, “Dom lalki”, “Dzika kaczka”.
Artur Rimbaud – poeta francuski, “Sezon w piekle”.
George Bernard Shaw – dramaturg ang., “Pigmalion”, Nagroda Nobla w 1925 roku.
August Strindberg– pisarz i dramaturg szwedzki, “Ojciec”, “Panna Julia”.

Teoria literatury

Wśród twórców moderny popularnością cieszyła się liryka i dramat.

Historia Polski

Do najważniejszych wydarzeń historycznych tych czasów zaliczyć można strajki szkolne dzieci w Poznańskiem, we Wrześni 1901 rok. Nasilające się strajki robotnicze powodują wybuch rewolucji w 1905 roku. W 1908 roku Piłsudski założył Związek Walki Czynnej, a dwa lata później Związek Strzelecki będący zalążkiem Legionów Polskich, które wezmą udział w I wojnie światowej. Wybucha ona w 1914 roku i trwa do
1918, kiedy to Polska 11 listopada odzyska oczekiwaną wolność.