Łęcka i inni

Łęcka i inni bohaterowie to ostatnia część próby krótkiej charakterystyki postaci “Lalki” Bolesława Prusa przygotowanej w oparciu o fotosy z doskonałego serialu TVP z 1971 roku w reżyserii Ryszarda Bera. W rolach głównych wystąpili: Jerzy Kamas, Małgorzata Braunek, Bronisław Pawlik i inni.

Lalka opracowanie

	Ojciec Izabeli Łeckiej, Tomasz, sam nie bardzo potrafił odnaleźć się w świecie. Roztrwonił majątek, zgrywał się w karty, zadłuży kamienicę i zastawił posag córki. Od Wokulskiego żądał procentów i wykorzystywał go. Utrzymywał Belcię w “błogiej nieświadomości” przez 25 lat. Wychowywał ją w staromodnym poczuciu wielkości rodu Łęckich i arystokracji. Dlatego Iza postrzega wszystkich spoza arystokracji jako “niższych” i gorszych.
	Izabela przepadała za teatrem. To był jej świat, w którym czuła się chyba najlepiej. W swojej loży była rozpoznawalna i czuła prestiż. Naciskała na Wokulskiego, aby opłacił kwiaty i klakierów dla Rossiego, miernego aktora z Włoch, uznając go za wielkiego artystę.
	Wokulski dał Izabeli podczas zaręczyn swój talizman. Na srebrnym łańcuszku zawieszony medalion zawierał w środku metal ofiarowany mu przez Geista w Paryżu. Niestety, Belcia zgubiła go, gdy “obściskiwała” się ze Starskim.
	Była wniebowzięta, słuchając koncertu Molinariego, a Wokulski obserwował to. Po koncercie skrzypek potraktował ją jak (“krzesło”) zwykłą panienkę, ale to jej nie zraziło.
	Tak, miejsce Izabeli było na salonach. W końcu pokazała się z Wokulskiem, ale najpierw zasugerowała, aby pozbył się sklepu. Zadawać szyku i pokazywać swoje bogactwo to cecha pustych, zarozumiałych i egoistycznych ludzi.
	Florentyna – Florcia to dama do towarzystwa Izabeli Łęckiej, jedyna powierniczka.
	Krzeszowska, baronowa, lokatorka kamienicy Łęckich stanęła do licytacji i chciała ją kupić od Tomasza. Żyła, hodując pamięć po zmarłej córeczce. Pozwała do sądu Stawską, oskarżając o kradzież lalki. Przegrała proces.
	Krzeszowski, baron, utracjusz i arystokrata bez majątku. Swój status społeczny zawdzięczał żonie. Wyprowadzał się od niej, to znów wprowadzał, gdy tylko miał na to ochotę lub gdy się zgrał w karty. Wokulski wyzwał go na pojedynek po gonitwie konnej. Ranny baron w liście przesłał Izabeli utraconego w pojedynku zęba i przepraszał za swoje zachowanie. W końcu Belcia była zadowolona, ponieważ kiedyś baron ośmielił się nazwać ją starą panną.
	Starski to daleki kuzyne Łęckiej. Arystokraci zwracali się do siebie per kuzynko/kuzynie, zatem nie wiadomo, czy faktycznie byli ze sobą skoligaceni. To z nim Łęcka wdawała się w burzliwe zbliżenia erotyczne, po czym ją porzucał, poszukując nowych wrażeń. Dużo podróżował po świecie i podbijał serca kobiet. W Zasławku flirtował z narzeczoną Dalskiego, mimo że była tam Bela i chyba widziała, co się dzieje, nadal była uległa wobec Starskiego. Wokulski w podróży do Krakowa odkrył ich romanse i nieco poszarpał tego łowcy posagów.
	Stawska była skromną kobietą mieszkającą w kamienicy Łęckich. Żyła z nauczania gry na fortepianie. Jej mąż zaginął za granicą, ale wcześniej niesłusznie go oskarżono. Podoba się Rzeckiemu i widziałby ją u boku Stanisława.
	Mraczewski zasłynął urodą i naiwnością. Uważał, że żadna kobieta mu się nie oprze. Wokulski wyrzucił go z posady, bo obraził Łęcką i dał mu pracę w Moskwie, bo wstawiła się za Mraczewskim Łęcka i Karolowa.
	Schlangbaum to polski Żyd zajmujący się handlem i lichwą. Przyjął zlecenie od Wokulskiego, kupił w jego imieniu kamienicę Łęckich. Z jego synem przyjaźnił się Wokulski i dał mu pracę. Schlangbaumom później sprzedał swój sklep.
	Wąsowska była wdową, arystokratką, którą Wokulski poznał w Zasławku. Od razu wpadł jej w oko, ale gonił za marzeniami…
	Węgiełek, prosty acz utalentowany chłop, został zatrudniony w Zasławku do prac rzeźbiarskich. Wokulski wspomógł jego naukę zawodu i później “sponsorował” ślub Węgiełka z Marianną.